Serzeniş

Ne dost yüzü belli,ne düşman yüzü.

              Öldürüp yok etmiş bu kahır bizi.

              Umarım ki bir şafakta gökyüzü,

              Açar pırıl pırıl yol olur bir gün.

Doğduğum topraklar,koştuğum yerler.

Sorarlar;hanidir nerdesin derler.

Anlamadım ne içerler,ne yerler..

Meğer dostluk yeyip,kin içermişler…

               Canlar yürümekten yoruldum artık.

               Boz bulanık idim duruldum artık.

               Anladım ki biz boşuna ağarttık,

               Ne söz dinleyen var,ne sakal soran..

Sadakat tükenmiş,dostluk kalmamış.

Atadan,dededen dersler almamış.

İnsan deryasına girip dalmamış.

Yarı hayvan yaratıklar olmuşuz..

       Üzüntüm bundandır,budur kederim.

       Yürekten,gönülden feryat ederim.

       Ben bir tek başıma gidip nederim..

       Ne yaren var,ne dost kalmış,ne vefa..

Hasılı ne selam,ne de günaydın.

Deyip,birbirine bakan kalmamış.

İnsanlık adına ayağa kalkıp,

Aydınlığa bir mum yakan kalmamış..

       Kapanmış kapılar,kilitler dönmüş.

       Kazanlar devrilmiş,ocaklar sönmüş.

      Yıkık duvarlara baykuşlar konmuş.

      Yurtlar viran,evler yanmış kül olmuş..